هپاتیت b در مبتلایان به بیماری مرحله ی پایانی کلیه، تحت درمان با همودیالیز

با وجود همه ی روش های پیش گیری، ویروس هپاتیت b (hbv یا hepatitis b virus)، که می تواند عامل ایجاد هپاتیت حاد و مزمن، سیروز و سرطان کبد باشد، همچنان در بسیاری از مناطق به صورت اندمیک باقی مانده است و بیش از 350 میلیون نفر در جهان ناقل مزمن این ویروس هستند. بروز عفونت هپاتیت b در بیماران با نارسایی مزمن کلیه در طول چند دهه ی گذشته، به دنبال اقداماتی نظیر غربال گری خون از نظر hepatitis b surface antigen (hbsag) و anti-hepatitis b core total antibodies (anti-hbc)، کاهش نیاز به انتقال خون پس از پیدایش اریتروپویتین واکسیناسیون هپاتیت b و انجام اقدامات کنترل عفونت در واحدهای همودیالیز به طور قابل توجهی کاهش یافته است. به نظر می رسد که در اکثر بیماران مبتلا به بیماری مرحله ی پایانی کلیه، آزمایش hbsag برای تشخیص عفونت ویروس هپاتیت b کافی است. با این وجود، با توجه به این که علایم بیوشیمیایی اغلب نمی تواند به طور قابل اعتمادی وضعیت بافت شناسی کبد را نشان دهد، بیوپسی کبدی بهترین روش برای ارزیابی فعالیت هپاتیت b و درجه ی سیروز می باشد. بیوپسی کبد، اغلب هنگامی توصیه می شود که درمان آنتی ویروس و قبل از آن، انجام پیوند کلیه برای ارزیابی شدت بیماری کبدی ناشی از hbv مد نظر باشد. با توجه به عوارض جانبی اینترفرون آلفا در بیماران تحت دیالیز، آنالوگ های نوکلئوزیدی، انتخاب های بهتری در درمان هپاتیت b این بیماران می باشند. در پایان، باید اشاره شود که انتکاویر خوراکی، اولین خط درمان توصیه شده برای هپاتیت b در این بیماران می باشد.